Ten mały i szybki statek zaprojektowany został przede wszystkim jako jednostka zwiadowczo-eksploracyjna - w zamyśle firmy Starfeld miał przede wszystkim zastąpić starzejące się maszyny Vangaard Pathfinder. W tym celu przy produkcji tej jednostki postawiono przede wszystkim na szybkość, zwrotność, oraz jak najlepsze systemy czujników pokładowych. Na Z-10 fabrycznie instaluje się hipernapęd klasy pierwszej, potężne silniki podświetlne, a także pełen garnitur rozmaitych systemów wykrywania i analizy zarówno ciał niebieskich, jak i mniejszych obiektów sztucznego pochodzenia. Jednostka ta jest też niesamowicie zwrotna: zarówno w przestrzeni, jak i w atmosferze może spokojnie stawać pod tym względem w szranki nawet z myśliwcami kosmicznymi najnowszych generacji.

Zgodnie z planami Starfelda, Seeker miał się stać podstawową jednostką zarówno dla Korpusu Zwiadowczego, jak i dla indywidualnych czy sponsorowanych przez korporacje poszukiwaczy nowych planet i bogactw mineralnych. Wkrótce jednak okazało się, że poza niekwestionowanymi zaletami, Seeker ma też dość poważne wady. Brak osłon okazał się dużym problemem nie tylko ze względu na niebezpieczeństwa wiążące się z działaniami zwiadowczymi wśród asteroid czy w mgławicach - w połączeniu ze słabym uzbrojeniem pokładowym sprawił, że Z-10 był bardzo łatwym łupem dla każdego pirata, pospolitego bandyty, a także dla konkurencji walczącej o prawo do nowoodkytych obszarów. Dodatkowo systemy pokładowe i cała elektronika zostały tak ciasno upakowane w kadłubie tej maszyny, że jakakolwiek ich modyfikacja czy wymiana jest prawdziwym koszmarem. Na dodatek komputer pokładowy Miradyne RCS-1 używa własnych, egzotycznych protokołów do komunikacji z innymi układami i komponentami, co sprawia, że większość standardowego sprzętu nie może być zainstalowana na pokładzie Seekera bez odpowiednio daleko idących przeróbek. Dodajmy do tego jeszcze fakt, że firma Miradyne (dostawca sprzętu również do imperialnych StarWingów), zwinęła biznes parę lat po bitwie o Yavin... Jeszcze na dokładkę, część wyposażenia pokładowego występuje w ściśle zintegrowanych blokach, co powoduje, że na przykład współpracujące z głównym systemem czujników działko laserowe nie jest w stanie korzystać z systemów kontroli ognia w sytuacji, kiedy czujniki te są z jakiejś przyczyny nieaktywne.

O ile problemy te znacznie osłabiły siłę przebicia nowego modelu na rynku, o tyle nie doprowadziły do całkowitej jego klęski. Okazało się bowiem, że Seeker bardzo dobrze sprawdza się jako szybki statek kurierski lub przemytniczy. Wprawdzie ilość przewożonego ładunku w porównaniu z typowymi lekkimi frachtowcami nie wygląda u niego imponująco, jednak najważniejsze i najwięcej warte przesyłki często należą równocześnie do tych o stosunkowo małych gabarytach. Seeker przewozi ładunek w dwóch oddzielnych, dwudziestoparutonowych kontenerach, które można na lądowisku szybko wymontować lub wymienić - co w oczywisty sposób znacząco skraca czas potrzebny na załadunek i wyładunek towaru, a to z kolei często jest na rękę zarówno przestępcom, jak i legalnym firmom kurierskim, dla których prędkość liczy się przede wszystkim. W przypadku konieczności zachowania "tajemnicy handlowej", kontenery mogą być zaplombowane lub po prostu pozbawione włazów pozwalających dotrzeć do ich wnętrza przez łącznik z pokładu statku.

Kolejnym plusem tej jednostki są jej małe wymagania jeśli chodzi o liczebność załogi. Pojedynczy, dobrze wyszkolony pilot jest w stanie bez problemów operować tym statkiem przez bardzo długi czas. Jednostka nie posiada wprawdzie do zaoferowania zbyt wiele miejsca i luksusu dla pasażerów, ale jeżeli ktoś pragnie prędkości i luksusu, to może sobie kupić jeden z dostępnych za ciężkie pieniądze jachtów kosmicznych.

Powodzenie, jakim cieszyła się ta jednostka, zmotywowało Starfelda do stworzenia jej większej wersji: ZH-25 Questor.