Lasery to podstawowa i najpopularniejsza w Galaktyce broń energetyczna, najskuteczniejsza przeciw lekko i średnio opancerzonym celom w rodzaju transportowców i myśliwców kosmicznych, a także do punktowego niszczenia celów o niewielkich rozmiarach lub wrażliwych podzespołów większych obiektów.

W zależności od przeznaczenia i rodzaju jednostki, której wyposażenie stanowią, lasery mogą mieć różną moc i być montowane w wielu różnych konfiguracjach: pojedyncze, sprzężone, w wieżyczkach lub bateriach. Typowy zasięg działka to zazwyczaj dwadzieścia-kilka jednostek (w atmosferze spada do dwóch i pół kilometra), jednak walki z ich użyciem toczy się zazwyczaj na dużo bliższych dystansach. Wiązki laserowe mogą być odchylane lub pochłaniane przez tarcze energetyczne - oczywiście jeśli te drugie dysponują wystarczającą mocą.

Lasery stanowią z reguły podstawowe wyposażenie myśliwców kosmicznych. Montowane są w kadłubie maszyny lub na jej skrzydłach, a cięższe myśliwce (np. ARC-170) i bombowce miewają ponadto uzbrojonych w działka laserowe strzelców ogonowych. Działka stanowią również główną broń defensywną ciężej uzbrojonych spośród frachtowców (zazwyczaj instalowane są wtedy w ruchomych wieżyczkach), lub też broń ofensywną na jednostkach należących do przemytników, przestępców i łowców nagród. Na okrętach liniowych baterie działek laserowych często pełnią rolę artylerii przeciwlotniczej, przeznaczonej do zwalczania myśliwców i lekkich kanonierek wroga.

Broń laserową zamontowaną w jednym kierunku z reguły można sprzęgać tak, aby wszystkie lufy oddawały salwę równocześnie - w wielu przypadkach jest to jedyny przewidziany przez producenta tryb prowadzenia ognia, nierzadko jednak możliwe jest wykorzystanie innych kombinacji (np. myśliwiec TIE może prowadzić ogień parami lub na przemian, a X-wing ma dodatkowo w standardzie możliwość sprzęgania działek laserowych po dwa.

Działka sprzężone mogą mieć regulowany punkt zbieżności, czyli miejsce, w którym spotykają się promienie z nich wystrzelone - pozwala to na osiąganie większej siły przebicia dzięki koncentracji ognia. Najstarsze rozwiązanie to regulacja podczas przeglądu technicznego, w nowszych maszynach pilot może to jednak czasem robić podczas lotu. W niektórych przypadkach wybrać można jedno spośród kilku predefiniowanych ustawień, najbardziej zaawansowane systemy są natomiast sprzężone z komputerem celowniczym, który automatycznie dostosowuje punkt zbieżności w zależności od odległości do namierzonego aktualnie celu.

Niezależnie od mocy broni, trzeba mieć na działka laserowe pozwolenie, nie wspominając oczywiście o aktualnej rejestracji statku w BoSS. Im silniejsza jest broń pokładowa, tym trudniej jest uzyskać na nią zezwolenie. Lekkie działka laserowe w rodzaju Vonaka są zazwyczaj najcięższą bronią, na jaką zezwalają imperialne przepisy w odniesieniu do jednostek cywilnych - zazwyczaj bowiem statki uzbraja się raczej w blastery. Łowcy nagród z ważnymi certyfikatami i licencjami mogą sobie z reguły pozwolić na więcej, a i w rejonach częściej nawiedzanych przez piratów łatwiej jest uzasadnić potrzebę korzystania z cięższego sprzętu w rodzaju (do samoobrony). Oczywiście przemytnicy i inni "przedsiębiorcy" podobnego autoramentu wiedzą również, że wiele zezwoleń można za odpowiednią kwotę po prostu kupić i spokojnie montują sobie ciężkie działka laserowe w rodzaju Tomrala, są też i tacy, którzy "zapominają" o rejestracji i liczą na przeoczenie patroli, lub też z racji swoich obowiązków zawodowych (piractwo, rebelia) nie są zainteresowani robotą papierkową. Ukrywanie działek laserowych też się zdarza, jednak jest o tyle trudne, że emitują one dość silną sygnaturę energetyczną, no i mają spore rozmiary.

Typowym laserowym zestawem przeciwlotniczym montowanym na okrętach wojennych jest natomiast produkowana przez Corellian Engineering Corporation bateria AG-2G składająca się czterech działek laserowych obracających się na wspólnej podstawie. Jest ona obsługiwana przez pojedynczego operatora, który może ustalać, w jakiej kolejności i konfiguracji mają strzelać poszczególne działka. Ich bazowa szybkostrzelność to 1 strzał na 1,32 sekundy, a więc przy wybraniu "ognia ciągłego" broń ta wystrzeliwuje wiązkę laserową co 1/3 sekundy, a przy strzelaniu salwami - co półtorej sekundy daje ognia z czterech rur. AG-2G jest powszechnie znana z wysokiej skuteczności i spójności wiązki na dalekim zasięgu, a także dużej szybkości obrotu w poziomie. Autonomiczny system naprowadzania może sam wnosić poprawki i sugerować moment otwarcia ognia - jest on w stanie namierzyć cel o wielkości minimum 4 metrów pozostający w polu obserwacji przez przynajmniej półtorej sekundy (myśliwce TIE i inne szybkie maszyny bojowe są zazwyczaj w stanie tego uniknąć, co zmusza operatorów uzbrojenia do polegania na własnym refleksie i wyczuciu, jednak do zwalczania statków kosmicznych nieco większego kalibru jest to niemal jak znalazł). Operator działka pozostaje oddzielony od niego charakterystycznym iluminatorem z transparistali co w ograniczonym zakresie chroni go przed skutkami ewentualnej eksplozji w przypadku przeładowania emiterów lub bezpośredniego trafienia.

Podobnym, acz cięższym i znacznie starszym sprzętem jest poczwórny DL-III NightFang produkowany przez GolanArms i wykorzystywany między innymi na orbitalnych stacjach bojowych typu FireStar.

Blastery to lżejsza odmiana laserów, wykorzystująca w swoim działaniu dokładnie tę samą technologię i różniąca się od nich jedynie nazwą. Blastery występują w wielu odmianach: od miniaturowych jednostrzałowych pistoletów obronnych, przez strzelby i wojskowe karabiny, aż po dużej mocy blastery automatyczne - używane jako broń ciężka lub artyleria na powierzchni planet, a także na statkach kosmicznych.

Typowy blaster używany w statkach kosmicznych od lasera różni się przede wszystkim mniejszą mocą i słabszym zasięgiem, co w oczywisty sposób przekłada się na niższą skuteczność w walce. Jego zaletą jest natomiast z reguły wysoka szybkostrzelność. W związku z tym blastery często stosuje się do zwalczania małych lub szybko poruszających się celów, jako artylerię przeciwlotniczą (podejmowano też próby skonstruowania z ich użyciem systemów przeciwrakietowych), a także na jednostkach desantowych do ataków na cele naziemne i atmosferyczne. Instalowane w wieżyczkach blastery stanowią też znakomitą większość uzbrojenia obronnego jednostek handlowych i transportowych. Co ciekawe, względnie łatwo jest uzyskać pozwolenie na wyposażenie statku w lekki blaster do walki w przestrzeni, praktycznie niemożliwe jest za to pozyskanie zgody na broń mniejszego kalibru - imperialny prawodawca dość domyślnie uznał, że najczęściej byłaby ona wykorzystywana do ostrzeliwania funkcjonariuszy celnych i porządkowych podczas postoju na lądowisku.

W blastery były też wyposażane myśliwce kosmiczne, na przykład Z-95 HeadHunter Mk.I, z czasem jednak broń ta ustąpiła miejsca laserom (czy też po prostu została przekwalifikowana). Najnowszym osiągnięciem w dziedzinie lekkiej broni laserowej są natomiast autoblastery - broń o średniej mocy, ale charakteryzująca się bardzo dużą szybkostrzelnością i zasięgiem rażenia niemal dwukrotnie większym od standardowych laserów instalowanych na myśliwcach kosmicznych. Broń ta została opracowana specjalnie dla rebelianckiego B-winga i na innych jednostkach zaczęła pojawiać się sporadycznie dopiero kilka lat po bitwie pod Endorem.

Jeszcze innym zastosowaniem blasterów jest użycie ich jako broni do zwalczania siły żywej - czy to w pojazdach pełniących rolę jednostek wsparcia pola walki, czy też na desantowcach oraz... lekkich frachtowcach. Niejeden przemytnik wyposażył swój statek w broń w rodzaju BlasTech Ax-108, która przydaje się w momencie, kiedy negocjacje zrobią się zbyt agresywne... W takich sytuacjach "Ground Buzzer" może być sterowany z kokpitu, ale można go też uruchomić przy pomocy zdalnego sterowania.

Turbolasery to prawdziwa ciężka artyleria przestrzeni kosmicznej, stosowana przede wszystkim na okrętach. Zasadą działania zbliżone są one do laserów, jednak stosowane w nich systemy turbin i kondensatorów pozwalają na znaczne zwiększenie mocy niszczącej emitowanej przez nie wiązki. Równocześnie wiąże się to ze znacznym zmniejszeniem szybkostrzelności i dużo większym zużyciem energii, tak więc w broń tego typu wyposaża się z zasady tylko okręty liniowe lub bojowe platformy kosmiczne. Wiele systemów musi być ponadto specjalnie chłodzonych - częstym rozwiązaniem jest tu natychmiastowe po oddaniu strzału cofanie luf do specjalnych komór odprowadzających temperaturę, co wizualnie czasem przypomina efekt odrzutu. Ciężki turbolaser jest w stanie jednym trafieniem zniszczyć myśliwiec lub poważnie uszkodzić kosmiczny frachtowiec. Z broni tej można prowadzić ostrzał na wyjątkowo dalekie odległości, można też dokonywać przy ich użyciu bombardowań planetarnych.

Oczywiście posiadanie turbolaserów na uzbrojeniu prywatnego statku jest nielegalne i ścigane na równi z otwartym piractwem - zezwolenie na produkcję i posiadanie takiej broni posiadają tylko agendy Imperium lub rządów lokalnych. Niektórzy przemytnicy i bandyci na Rubieżach decydują się jednak czasem wyposażyć swoje jednostki w tego typu broń - dobrym przykładem zdatnego do tego sprzętu jest Incom W-34t. Turbolaser zainstalowany na statku klasy lekkiego frachtowca zazwyczaj tak obciąża jego bilans energetyczny, że szybkostrzelność takiej broni jeszcze spada w porównaniu z tą, jaką może osiągnąć turbolaser instalowany na okręcie liniowym, wyposażonym w potężne generatory mocy. Dodatkowo nieuważne podłączenie tego sprzętu może zapewnić załodze trochę bonusowych fajerwerków nie po tej stronie, po której by tego chcieli pechowi instalatorzy.

Moc głównego uzbrojenia to jeden z podstawowych parametrów okrętu liniowego, a turbolasery stanowią artylerię główną niemal wszystkich okrętów kosmicznych, stąd wśród producentów tej broni panuje dość nasilony "wyścig zbrojeń" - decyzja wykorzystania danego modelu broni w nowym typie okrętu może zapewnić jej producentowi długie i tłuste lata masowej produkcji i sprzedaży "na pniu". Szczególnie okręty Marynarki Imperialnej mogły się pochwalić turbolaserami o gigantycznej mocy - Sojusz Rebeliantów zawsze miał problem z potajemnym pozyskiwaniem cięższego sprzętu, dlatego wszystkie krążowniki kalamariańskie pierwszych serii były uzbrojone w broń drugiej kategorii i mimo prób nadrabiania innymi parametrami nigdy nie były w stanie zrównać się z imperialnymi ISD uzbrojonymi w słynne produkty firmy Taim & Bak, wykorzystywane czasem również jako baterie naziemne.

Na większości dużych okrętów turbolasery są zasilane bezpośrednio z generatora mocy jednostki, co sprawia, że nie mają problemów z uzyskaniem energii potrzebnej na strzał. Zużyciu ulega jednak gaz blasterowy - standardowy kanister z gazem tibanna produkowany przez Imperial Munitions wystarcza na 20 salw i kosztuje 1000 kredytów.

Działka jonowe to drugi z podstawowych rodzajów kosmicznej broni energetycznej. W przeciwieństwie do laserów i turbolaserów, "jonówki" nie wyrządzają celowi znacznych szkód fizycznych. Zamiast tego aplikują mu wiązkę naładowanych jonów, które zakłócają, a przy odpowiednim nasileniu ostrzału - przepalają jego systemy elektroniczne i czynią praktycznie niezdolnym do jakiegokolwiek manewru czy użycia uzbrojenia. Działka jonowe nie są zatrzymywane przez osłony energetyczne, natomiast dobrą przed nimi obroną jest sama masa ostrzeliwanego statku, która powoduje nieszkodliwe rozpływanie się ładunków.

Specyficzny sposób działania "jonówek" sprawia, że obok promieni ściągających sa one podstawowym narzędziem do unieruchamiania wrogich jednostek podczas bitwy. Korzystają z nich zarówno piraci, jak i służby celne oraz wojsko, szczególnie podczas prób przejęcia atakowanej jednostki celem zawładnięcia nią, jej ładunkiem lub pasażerami. Zanim skutecznie ostrzelany cel na powrót uruchomi swoje uzbrojenie i silniki, oddziały abordażowe mają czas, by nie niepokojone dobić do jego kadłuba i wedrzeć do środka. Z artylerii jonowej korzysta się też czasami po prostu po to, aby zapewnić sobie chwilę czasu konieczną dla dokonania ucieczki - w takiej sytuacji celem ognia stają się przede wszystkim systemy napędu i sterowania wrogiej jednostki. Wiązka jonowa porusza się wolniej, niż laserowa, przez co trudniej jest przy jej użyciu trafić szybki i zwrotny cel, posiada jednak większy od lasera zasięg.

Impulsy elektryczne wywoływane przez działka jonowe mają dość nieprzyjemny wpływ na żywe organizmy nimi trafione, działając podobnie do blasterowych wiązek ogłuszających, jednak dużo mniej bezpiecznie. W przypadku ataku na statek, istoty żywe w nim pozostające nie są poddane takiemu zjawisku, jednak być trafionym bezpośrednio z działka jonowego - na przykład po katapultowaniu się w przestrzeni kosmicznej - nie należy do najprzyjemniejszych wydarzeń i może zakończyć się tragicznie. Nie wspominając już o tym, że salwa taka najprawdopodobniej spali awaryjne systemy podtrzymywania życia, w które wyposażony jest kombinezon lub fotel katapultowy rozbitka.

Ze względu na małą "zabójczość" tej broni, lekkie działka jonowe można z reguły instalować na cywilnych jednostkach bez potrzeby uzyskiwania jakichkolwiek zezwoleń. Na broń cięższego kalibru trzeba mieć pozwolenie uzyskane w standardowy sposób, ale generalnie broń jonowa jest chętniej widziana przez urzędników jako służąca do samoobrony. W produkcji działek jonowych dla prywatnych odbiorców wyspecjalizowała się firma Comar, w której linii f- znaleźć można modele niemalże szyte na miarę. Cięższa artyleria jonowa to już domena producentów okrętów kosmicznych oraz ich podwykonawców. Na samym szczycie skali plasują się natomiast przeciworbitalne działa jonowe oraz eksperymentalna broń zabudowana na Malevolence - okręcie flagowym separatystów podczas wojen klonów.