Mina kontaktowa to z reguły po prostu duża ilość materiału wybuchowego zapakowana do powłoki wyposażonej w zapalniki uderzeniowe i kontaktowe, nierzadko rozmieszczone na sięgających daleko w przestrzeń wypustkach i "wąsach". W przypadku kolizji z dowolnym ciałem lub pojazdem kosmicznym, mina taka wybucha, docelowo niszcząc lub uszkadzając obiekt, z którym się spotkała.

W przestrzeni kosmicznej w normalnych warunkach broń tego typu jest praktycznie bezużyteczna. Sprawdza się jedynie jako sposób blokowania wąskich przejść w polach asteroid czy na obszarach innych fenomenów kosmicznych, które wymuszają na podróżujących w przestrzeni statkach poruszanie się po ściśle określonych trajektoriach. Miny mogą być w takich sytuacjach albo ustawiane "na pokaz", żeby zniechęcić wroga do przełamywania blokady, albo też wręcz przeciwnie - maskowane przy użyciu skomplikowanych metod, aby zwiększyć prawdopodobieństwo "bezpośredniego kontaktu" z nieprzyjacielem. Z reguły miny kontaktowe są jednak bronią bardzo nieefektywną - muszą być stawiane w dużych ilościach, w odpowiednich miejscach, a i tak w większości przypadków łatwo jest je ominąć lub usunąć z drogi chociażby przy użyciu promienia ściągającego. Wojsko praktycznie nie używa tego typu broni, korzystając z modeli bardziej zaawansowanych.

Mina zbliżeniowa to następny krok w ewolucji po zwykłej minie kontaktowej. Wyposażona w czujniki zbliżeniowe, detonuje ona, kiedy tylko odpowiedni cel pojawi się w jej zasięgu - najczęściej ustalonym jako połowa maksymalnego pola rażenia miny. W znaczący sposób zwiększa to zarówno efektywną skuteczność tej broni, jak i jej przydatność w przypadku wykrycia przez wroga - nie wystarczy mu już tylko unikać bezpośredniego spotkania z ładunkiem wybuchowym, musi on manewrować tak, aby nie wejść w nieznany sobie do końca obszar aktywowania miny. Podobnie jak w przypadku min kontaktowych, miny zbliżeniowe mogą występować w wersjach maskowanych, celem zaskoczenia przeciwnika, lub też przeciwnie - służyć jako dobrze widoczny straszak.

Miny najskuteczniejsze są do blokowania określonych tras na obszarach o ograniczonej swobodzie manewru. Pola minowe stawiać można na podejściach do wrogich baz, można też wykorzystywać je jako część własnych instalacji obronnych. Wiele spośród większych stoczni czy baz imperialnych otoczonych jest dobrze oznakowanymi polami minowymi, co wymusza na przylatujących i odlatujących jednostkach poruszanie się ściśle określonymi trasami.

Względnie niewielki (w skali kosmicznej) zasięg eksplozji oraz łatwość unieszkodliwienia miny zbliżeniowej przy pomocy artylerii sprawiła, że wojsko opracowało i zaczęło preferować bardziej zaawansowane modele tej broni - w okresie galaktycznej wojny domowej standardem stała się mina laserowa typu A uzbrojona w działko laserowe do ataku oraz samoobrony.

Podczas gdy miny kontaktowe i zbliżeniowe to zazwyczaj po prostu umieszczone w przestrzeni ładunki wybuchowe z detonatorem i czujnikiem odległości, o tyle "miny uzbrojone" to ciekawy typ broni, którą można określić mianem defensywno-ofensywnej. Typowa mina tego typu składa się z generatora energii, systemów wykrywania, oraz stanowiącego jej trzon obrotowego działka laserowego. Umieszczona w przestrzeni i uzbrojona mina tego typu aktywnie przeszukuje obszar w zasięgu swoich czujników i otwiera ogień do każdej jednostki, która zostanie zaklasyfikowana jako wroga.

Pierwotnie miny laserowe posiadały jedynie systemy naprowadzania termicznego, co sprawiało, że nie rozróżniały między celami obcymi a własnymi. Później jednak wprowadzono w nich urządzenia identyfikacji swój-obcy, co sprawiło, że przyjacielskie jednostki nie są przez nie atakowane. Rozwiązanie to jest jednak nieco ryzykowne - przedstawiając się sprawnie sfałszowanym kodem IFF, nieprzyjaciel może mieć szansę na bezproblemowe przeniknięcie przez zabezpieczany obszar.

Miny tego typu najczęściej stosowane są jako stacjonarny środek obronny chroniący instalacje orbitalne, satelity przekaźnikowe czy podobnego typu obiekty, które trudno jest uzbroić czy też zapewnić im eskortę jednostek bojowych, lub też po prostu nie jest to opłacalne. Ze względu na łatwość zniszczenia pojedynczej miny, zazwyczaj ustawia się ich całe pole, co znacznie zwiększa siłę ognia kierowaną przeciw ewentualnemu napastnikowi. Miny są też malowane i - czasami - maskowane w sposób, który ma utrudniać ich namierzenie i zniszczenie.

Kolejnym krokiem w ewolucji tego typu broni jest natomiast mina kosmiczna typu C, poza działkiem uzbrojona w jednostrzałową wyrzutnię rakiet wykorzystywaną do samoobrony.

Mina jonowa to twórcza adaptacja miny uzbrojonej w działko laserowe. Jej sposób działania jest praktycznie taki sam, podobnie także kształtuje się taktyka wykorzystania tej broni. Dodatkowym atutem min jonowych jest fakt, że nie niszczą one, a jedynie unieruchamiają jednostki, które miały pecha znaleźć się w ich zasięgu. Stąd też broń ta szybko zaczęła być wykorzystywana do blokowania szlaków handlowych, a w szczególności do przeprowadzania zasadzek bez obawy, że wpadną w nie i zostaną zniszczone statki cywilne. Miny jonowe bywają też stosowane przez służby celne jako środek ułatwiający przechwycenie przemytników.

Ze zrozumiałych przyczyn broń ta spotkała się też z ciepłym przyjęciem u niektórych piratów, którzy opracowali metodę działania polegającą na umieszczeniu pola min jonowych na obszarze trasy nadprzestrzennej, a później stosowania rozmaitych sposobów, aby podróżujące nią statki handlowe wyrzucić z nadprzestrzeni prosto w przygotowane miejsce. Jest to dosyć kosztowne i wymagające sprawnej koordynacji, ale w krytycznym momencie dostarcza siły ognia dużo większej niż ta, jaką byłyby w stanie zapewnić zwykłe jednostki pirackiej floty. W ten właśnie sposób próbowano nawet przechwycić imperialny prototyp myśliwca TIE Defender podczas walk sił lojalnych Imperatorowi z frakcją admirała Zaarina.

Mina Mk.III Defender produkcji Merr-Sonn to jedna z najsilniejszych min jonowych, bardzo dobrze sprawdzająca się w działaniach blokadowych. W przeciwieństwie do większości standardowych modeli, na przykład Typu B produkowanego przez Arakyd, Defender nawet jednym strzałem ze swojego pokładowego działa jonowego jest w stanie poważnie uszkodzić nowoczesny myśliwiec kosmiczny czy lekki frachtowiec. Słabą stroną tej broni jest jej krótki zasięg, jednak aby zrekompensować tę wadę, minę wyposażono w systemy maskujące znacznie utrudniające jej wykrycie z większych odległości.

Mina kosmiczna typu C to zaawansowany środek bojowy wyposażony w systemy ostrzegające przed atakiem i uzbrojony w jednopociskową wyrzutnię rakiet jako dodatek do standardowego działka laserowego. W przypadku zarejestrowania przez komputer pokładowy wrogiego ostrzału mającego szanse na trafienie w minę, odpala ona swój pocisk rakietowy w kierunku atakującego. Znacząco zwiększa to skuteczność tej broni w przypadku napotkania celów wojskowych, które często bywają opancerzone na tyle dobrze, że standardowe miny laserowe są w stanie niszczyć bez większych obaw o własne samopoczucie.

Jeszcze lepiej wspomniany system obronny sprawdza się przeciw lekkim myśliwcom, często stosowanym do niszczenia pól minowych. W normalnych warunkach mała i szybka maszyna wyposażona w lekkie osłony jest w stanie wyeliminować wiele zwykłych min nie narażając się na większy uszczerbek. Odpalane w atakującego pociski rakietowe potrafią natomiast takie zadanie znacznie utrudnić i zdecydowanie obrzydzić, a w najgorszym przypadku opóźnić eliminację min o czas potrzebny atakującym na wymanewrowanie rakiet oraz regenerację osłon.

Jedna z najnowocześniejszych min kosmicznych, szczególnie niebezpieczna dla myśliwców i lekkich transportowców. Po postawieniu, mina samonaprowadzająca pozostaje w stanie pasywnym aż do momentu, kiedy jej systemy wykrywania namierzą wrogi cel. W tym momencie pocisk uaktywnia się, uruchamia własny napęd i zaczyna ścigać wykryty pojazd kosmiczny celem jego staranowania. W gruncie rzeczy jest więc ta mina po prostu pociskiem kierowanym czekającym w ukryciu na swój cel.

Miny samonaprowadzające są szybkie i zwrotne, przez co mogą zagrozić nawet myśliwcom kosmicznym. Przenoszony przez nie ładunek wybuchowy może zniszczyć taką maszynę, a co najmniej ciężko uszkodzić prom czy lekki transportowiec. Miny pozostające w stanie pasywnym, szczególnie te wyposażone w dodatkowe systemy maskujące, są bardzo trudne do wykrycia aż do momentu, w którym uruchomią swój napęd - a wtedy może być już za późno.

Jeden ze znanych przypadków użycia tych pocisków z zatrważającym skutkiem jest wykorzystanie ich przez imperialnego agenta, komandora Kupalo, podczas ucieczki z pokładu republikańskiego krążownika MC80A Liberty. Odpalone z pokładu promu typu Lambda zniszczyły one w szybkiej sekwencji trzy ścigające go X-wingi. Dopiero Ace Azzameen i Olin Garn w A-wingach przebili się przez kolejną falę tych min i dogonili uciekiniera.

Ta opracowana przez Hapan mina kosmiczna wykorzystuje technologię znaną z imperialnych krążowników przechwytujących. Jej trzon stanowi generator grawitacyjny wytwarzający wokół siebie nadprzestrzenny cień masy, który uniemożliwia podróżowanie w hiperprzestrzeni w pobliżu miejsca osadzenia miny.

Zasięg pola emitowanego przez minę w realnej przestrzeni wynosi 30 jednostek, a jej czas działania to w zależności od typu od jednej do dziesięciu minut. Sprawia to, że broń tego typu najczęściej wykorzystywana jest w samym ogniu walki, aby uniemożliwić atakowanemu wrogowi ucieczkę w nadprzestrzeń w ciągu tych kilku krytycznych minut, kiedy jest szansa na rozstrzygnięcie wyników bitwy. Typowy hapański Smok Bitewny uzbrojony jest w 16 takich min.

Niektóre z późniejszych modeli hapańskich min pulsacyjnych przystosowano dodatkowo do wykorzystania ich w roli broni blokadowej - zwiększając ich rozmiary i dodając zapasy substancji paliwowej i źródła energii pozwalające na dłuższą pracę generatora grawitacyjnego. Dodatkowo niektóre miny wyposażano w ładunki wybuchowe, aby wykorzystać je również w charakterze broni kontaktowej.

Ponad sto lat po bitwie pod Endorem, siły Imperium powróciły do wykorzystywania tych min, sporządzając przy tym nową ich odmianę - magnetyczną minę grawitacyjną, zdolną przyczepić się do kadłuba statku kosmicznego będącego jej celem, i dzięki temu likwidując problem ucieczki danej jednostki poza strefę objętą cieniem masy. W celu pozbycia się takiej miny trzeba było albo wyjść w przestrzeń kosmiczną i usunąć ją ręcznie, albo liczyć na pomoc z zewnątrz - chociaż rzadko się zdarza, żeby w pobliżu znajdował się akurat przyjazny holownik orbitalny czy inna jednostka z wyposażeniem technicznym pozwalającym na bezpieczne oderwanie niechcianego gościa. Stąd przeciw minie tego typu konieczne mogło się okazać podjęcie środków drastycznych i zbliżonych do samobójczych - czy to próby jej odstrzelenia (przy pomocy własnej lub cudzej broni energetycznej - przydatne mogłyby się tu okazać działka jonowe, ze względu na nieco mniejsze zagrożenie permanentnym uszkodzeniem własnego statku), czy też fizycznego "utrącenia" bądź "zdrapania", na przykład o inny statek kosmiczny, byle tylko uszkodzić ją na tyle, żeby przestała generować cień grawitacyjny.

Miny grawitacyjne wykorzystywane były przede wszystkim do prowadzenia działań blokadowych, przygotowywania zasadzek na szlakach nadprzestrzennych czy odcinania odwrotu zaatakowanym siłom przeciwnika. Mniejszy rozmiar tej broni sprawiał, że były dużo trudniejsze do wykrycia, niż jakikolwiek krążownik przechwytujący, a koszta pokrycia dużej powierzchni cieniem grawitacyjnym przy ich pomocy były nieporównanie mniejsze, niż przy użyciu dedykowanych okrętów (w erze wojny sithańsko-imperialnej zwykła mina kosztowała już tylko ok. 1000 kredytów, a magnetyczna - 4 tysiące; plus 5 tys. za wyrzutnię). W broń tę wyposażył swoje Gwiezdne Niszczyciele typu Imperious Darth Krayt - miało to pomóc im w zwalczaniu działających w ramach taktyki partyzanckiej przeciwników z Sojuszu oraz zwolenników obalonego imperatora.