Bez żadnej przesady można stwierdzić, że krążowniki kalamariańskie stanowiły trzon sił Sojuszu Rebeliantów i niewiele im brakowało, aby stały się niemal tak samo dobrze rozpoznawalnym symbolem jak X-wingi czy imperialne Gwiezdne Niszczyciele. Nie stało się tak może dlatego, że brakuje im jakiegoś bardziej charakterystycznego wyglądu, a może dlatego, że panujące wśród tych jednostek zróżnicowanie powoduje duże problemy z ich klasyfikacją. To ostatnie doprowadziło do wyróżnienia na gruncie technicznym dwóch rodzajów podstawowego krążownika: MC80 oraz pochodnego podtypu MC80a.

Ze względu na wynikające z kalamariańskich trendów konstrukcyjnych zróżnicowanie trudno jest porównywać te grupy pod względem danych technicznych, podział przebiega raczej wokół ich zaawansowania technicznego. MC80A to te okręty, których budowę rozpoczęto już po odzyskaniu przez Kalamar niepodległości, stąd uniknięto w ich przypadku konieczności maskarady i od razu instalowano pełne uzbrojenie, pancerz, osłony itd. Dzięki temu ten wariant krążownika kalamariańskiego ma trochę lepiej rozmieszczone i nowocześniejsze systemy uzbrojenia oraz osłon, co nieco zwiększa jego dzielność bojową, oraz nowszy, nieco szybszy hipernapęd zapasowy (klasa 8 zamiast 9). Klasyfikację komplikuje nieco równoległy podział okrętów kalamariańskich według morfologii, który zarówno wśród MC80, jak i MC80a wyróżnia typ Liberty (skrzydlaty) oraz typ Home One (bezskrzydły).

Obie wersje okrętu są bardzo wytrzymałe na ciosy i posiadają zapasowe generatory osłon, dzięki którym mogą walczyć dużo dłużej, niż spodziewałby się tego ich przeciwnik. Gwiezdny Niszczyciel z uszkodzonymi generatorami traci część mocy swoich osłon - krążownik kalamariański po prostu uruchamia zapasowe. Z kolei jednak gdy MC zostanie już uszkodzony, staje się istnym koszmarem dla ekip naprawczych. Każda jednostka jest inna, każda jest odrębnym dziełem sztuki przebudowanym na okręt wojenny, tak więc zazwyczaj nie-kalamariańscy technicy więcej czasu spędzają na próbach zapoznania się z tym konkretnym egzemplarzem i odnalezienia, co i w jaki sposób powinno być naprawione, niż na samych naprawach.

Nominalnie każdy ciężki krążownik kalamariański przenosi trzy dywizjony myśliwców (pełne skrzydło według nomenklatury rebelianckiej), z czego jeden zwiadowczy. W praktyce jednak bywa z tym różnie: po pierwsze ze względu na kłopoty z zaopatrzeniem, po druge wynika to z faktu, że myśliwce są w Sojuszu dobrem szybko przemieszczającym się. Stąd też krążowniki oddelegowane do samodzielnych działań mają zazwyczaj komplet maszyn odpowiednich do wykonywanego zadania, a te we Flocie - albo pełen zestaw do działań eskortowych, albo całkowitą pustkę w hangarach, albo jakikolwiek stan pośredni. Starty i lądowania tych maszyn zgodnie z kalamariańską tradycją wspierane są nie tylko przez systemy promieni ściągających, ale i przez ochronne spowalniające pola repulsorowe ułatwiające odpowiednie wyhamowanie w ograniczonej przestrzeni hangaru, oraz pola wygłuszające, które sprawiają, że huk silników myśliwców nie jest specjalnie uciążliwy dla pracującego na lądowisku personelu.

Podtypu A krążownika dotyczą te same problemy z dostosowaniem wyposażenia do fizjologii istot nie pochodzących z rasy kalamarian, co wersji "mainstreamowej". Na szczęście dla Sojuszu, trudności te nie uniemożliwiają, a jedynie nieco utrudniaja sprawne korzystanie z tych jednostek załogom należącym do różnych ras, dzięki temu krążowniki MC mogły wziąć udział w bitwie pod Endorem, w czasie której przesądzony został upadek Imperium. Kalamariańskie krążowniki odegrały tam jedną z głównych ról, udowadniając, że są w stanie stawić czoła Gwiezdnym Niszczycielom typu Imperial, a dodatkowo pełniąc też rolę lotniskowców i jednostek medycznych. Jako najsilniejsze okręty we flocie, krążowniki były tam też głównym celem dla Gwiazdy Śmierci - to skrzydlaty MC80 Liberty stał się jej pierwszą ofiarą, a MC80a też były na szczycie listy celów.