Lekki i szybki myśliwiec ogólnego przeznaczenia, przydatny szczególnie przy uzyskiwaniu i utrzymywaniu przewagi powietrznej. Zaprojektowany został w okresie bezpośrednio poprzedzającym wybuch wojen klonów przez zespół jednego z czołowych konstruktorów Starej Republiki - Walexa Blissexa i stanowił wersję rozwojową poprzedniego projektu - Delta-6 Sprite, używanego w czasach kryzysu na Naboo. Cała ta linia powstała z inspiracji mistrza Saesee Tiina, który uważał, że Jedi potrzebują własnego korpusu myśliwskiego do wykonywania swoich misji w dalekich zakątkach Galaktyki i czas skończyć z pokątnym korzystaniem przez nich z wysłużonych nierzadko maszyn typu Cloakshape.

Krótko po konflikcie o Naboo do Świątyni Jedi na Coruscant dobudowano specjalne hangary z wysuwanymi ruchomymi platformami startowymi, na których mogło bazować kilkanaście do kilkudziesięciu nowych maszyn dyspozycyjnych, zarówno tych przypisanych do konkretnego Jedi, jak i ogólnodostpnych. Osiągi znacznie poprawione w stosunku do Sprite'a spodobały się członkom Zakonu, którzy niebawem zaczęli używać tych maszyn do prywatnych rozjazdów i wykonywania cichych, dyskretnych misji dużo bardziej masowo, niż tamtego - co oczywiście po pewnym czasie sprawiło, że Aethersprite zaczął być jednoznacznie kojarzony z miłośnikami "agresywnych negocjacji" i do misji rzeczywiście dyskretnych nadawać się przestał.

Brak miejsca na pożywienie i inne zasoby konieczne do życia - a ten daje się odczuć na pokładzie Delty-7 - nie jest większym problemem dla Jedi, który może wejść w trans hibernacyjny znacznie obniżając spożycie w/w materiałów. Paliwa na normalne loty Aethersprite ma pod dostatkiem, sprawę poruszania się w nadprzestrzeni rozwiązano zaś przez dołączenie pierścienia z hipernapędem (klasy pierwszej) i dodatkowymi silnikami, produkowanego przez TransGalMeg Industries. W przypadku konieczności lądowania w niedostosowanych dla tej maszyny miejscach, pierścień ów może być pozostawiony na orbicie, z reguły odłącza się go też na czas walki czy podobnych wydarzeń. Dodatkowo w skrzydło myśliwca wbudowano robota astromechanicznego typu R-4P, który zajmuje się obliczaniem skoków nadprzestrzennych, niewielkimi naprawami w czasie lotu itp. Droid ten jest integralną częścią maszyny i nie może być wyjmowany; dopiero w późniejszym czasie stworzono wersję rozwojową myśliwca Aethersprite, nazwaną Delta-7B, w której powiększono nieco kadłub, dzięki czemu w jego części grzbietowej tuż przed kabiną pilota (a nie w skrzydle, jak dotychczas) znalazło się miejsce na gniazdo dla w pełni kompletnego i samodzielnego astromecha.

Z jednej strony, dzięki małym rozmiarom i dużej zwrotności, Delta-7 jest bardzo niebezpiecznym przeciwnikiem w walce kołowej, z drugiej zaś - niemal zupełnie nie nadaje się do przeprowadzania ataków na cięższe okręty wroga. Brak hipernapędu i bardzo ograniczona przestrzeń ładunkowa nie pozwalają też tej maszynie na dalsze rajdy w przestrzeń, przywiązując ją do macierzystej planety, stacji kosmicznej, okrętu - nosiciela myśliwców itp. Z tego względu poza Jedi mało kto zdecydował się na korzystanie z tego myśliwca - taki był zresztą cel producentów, którzy między innymi celowo zaprojektowali go tak, aby nie pasowały do niego części ogólnodostępne na rynku (co redukuje też niemal do zera ilość prób kradzieży tej maszyny z przeznaczeniem na części właśnie).

Poza modelem Aethersprite Delta-7B, w okresie wojen klonów powstało jeszcze kilka innych wariantów tego myśliwca, w większości testowanych w warunkach polowych przez Jedi, lub też wręcz opartych na osobiście przez nich wprowadzanych modyfikacjach. W ten sposób stworzono myśliwiec w wariancie pościgowym, który był w stanie osiągać prędkość 12 w kosmosie i do 1260 km/h w atmosferze, co czyniło go praktycznie niedoścignionym przez jakiekolwiek inne maszyny kosmiczne i sprawiło, że był regularnie wykorzystywany do misji, podczas których trzeba było przebić się przez blokadę wrogich sił. Z drugiej strony, do zadań wiążących się z prowadzeniem walki z myśliwcami przeciwnika, szczególnie z dużą ilością maszyn pilotowanych przez droidy, stworzono wersję Aethersprite o zwykłej prędkości, ale znacznie zwiększonej zwrotności - szacunkowo o około 20%. Wariant pościgowy kosztował 320 tys. kredytów (240 tys. w przypadku maszyny używanej), a przeznaczony do walki kołowej - odpowiednio po 10 tysięcy taniej - a więc znacznie więcej, niż jednostka podstawowa, co sprawiło, że żaden z nich nie stał się podstawowym standardem dla Aethersprite. Zwłaszcza, że na horyzoncie majaczyli już nowsi, skuteczniejsi następcy.

Do rycerzy Jedi korzystających z tej maszyny należeli między innymi Obi-Wan Kenobi (starł się tym myśliwcem ze Slave I Jango Fetta) i Anakin Skywalker (swojemu znacznie przebudowanemu Delta-7 nadał on imię Azure Angel). Na Aethersprite latali także Saesee Tiin - jego maszyna była znacząco dozbrojona i wyposażona we wbudowany hipernapęd klasy trzeciej - oraz Adi Gallia. Z czasem Jedi przesiedli się na nowo skonstruowaną maszynę Eta-2 Actis, natomiast kolejne modele z linii Delta (np. dwumiejscowy Delta-12 Skysprite) trafiły na otwarty rynek.