Tarcze planetarne to bez wątpienia najpotężniejsza wersja osłon. Generowane przez specjalne stacje rozmieszczane na powierzchni planety, otaczają część jej powierzchni lub całą planetę nieprzepuszczalnym bąblem, uniemożliwiając bombardowanie orbitalne czy desant. O ile odpowiedniej mocy uzbrojenie jest w stanie przebić się przez słabsze warianty tarcz planetarnych, o tyle silniejsze ich wersje są praktycznie nieprzepuszczalne dla ostrzału z istniejących okrętów i platform bojowych.

Od strony technicznej osłona planetarna to połączenie tarczy cząsteczkowej i energetycznej, przepuszczające tylko wybrane długości promieniowania. Dzięki temu chronią zarówno przed ostrzałem przy pomocy turbolaserów czy innej broni energetycznej, jak i przed próbami desantu, nalotów przy użyciu myśliwców, czy też ostrzału z orbity pociskami fizycznymi. Oczywiście ich moc nie jest nieskończona i w przypadku wyjątkowo silnego ostrzału lub braku dopływu energii tarcze mogą zawieść i albo osłabnąć w niektórych miejscach, albo - rzadziej - ulec gruntownemu przeładowaniu i całkowitej dezaktywacji. Cecha ta była dobrze znana praktycznie wszystkim dowódcom wojskowym, ale dopiero Imperium stworzyło technologię pozwalającą na wykorzystanie jej bez uciekania się do nieortodoksyjnej taktyki - dzięki zbudowaniu platform oblężniczych Loronara.

Wśród tarcz planetarnych można przeprowadzić kilka linii podziału. Najważniejszy z nich to rozróżnienie między osłonami statycznymi oraz przesłonowymi.

Tarcze statyczne po uaktywnieniu tworzą stałą, niezmienną powłokę ochronną, która zapobiega atakom fizycznym i energetycznym, a także jest nieprzenikalna dla niemal wszystkich typów czujników. Osłony statyczne są bardzo stabilne i mogą dysponować bardzo dużą mocą - zdecydowanie większą, niż tarcze przesłonowe; mogą też być rozpościerane wokół chronionych obiektów znajdujących się poza planetą (patrz druga Gwiazda Śmierci broniona przez emiter CoMar SLD-26). Tarcze tego typu powstały jako pierwsze i zaczęły być wykorzystywane około 9400 lat BBY - w odpowiedzi na zagrożenie, jakie niosły ze sobą pancerniki kumauryjskie i ich "bombardy elektromagnetyczne" korzystające z asteroid do niszczenia celów na powierzchni planet.

Główną wadą osłon statycznych jest fakt, że tarcza może być albo w całości włączona, albo całkowicie wygaszona - nie ma możliwości otwarcia w niej tymczasowego "tunelu przelotowego" czy to dla własnych jednostek, czy też celem prowadzenia ognia. Ponieważ wygaszanie całej tarczy w warunkach bojowych byłoby samobójstwem, czasami stosuje się rozwiązanie polegające na pozostawieniu na stałe niewielkich, otwartych obszarów nie pokrytych osłoną - takie rozwiązanie wykorzystano na przykład na pierwszej Gwieździe Śmierci. Ze zrozumiałych względów w normalnych warunkach, szczególnie w przypadku obrony planet, nie jest to jednak zbyt szeroko praktykowane.

Drugi, oparty na nowszej technologii typ osłon to tarcze przesłonowe, stosowane od ok. 3900 BBY. Ich powierzchnia jest generowana dynamicznie, a odpowiednio doświadczeni operatorzy są w stanie otwierać w niej niewielkie, tymczasowe tunele, przez które można prowadzić ostrzał lub przeprowadzać jednostki latające. Oczywiście otwarcie takiej "bramy" naraża obiekty naziemne na ostrzał z orbity, dlatego robi się to tylko w szczególnych przypadkach i najczęściej tunel wejściowy tworzy się w miejscu, przez które ciężko by było trafić którykolwiek z emiterów samej tarczy. Za możliwość manipulacji pokrywą tarczy trzeba jednak zapłacić - systemy przesłonowe charakteryzują się mniejszą mocą od ich statycznych kuzynów, są także dużo mniej stabilne, co czyni je łatwiejszymi celami dla środków bojowych w rodzaju imperialnych kosmicznych platform oblężniczych.

Oba rodzaje tarcz planetarnych mogą być wykorzystane zarówno do ochraniania całej planety, jak i tylko poszczególnych, wybranych obszarów na jej powierzchni: miast, portów kosmicznych czy baz wojskowych. Stworzenie energetycznego "kokonu" wokół całej planety wymaga wykorzystania wielu współdziałających stacji wspólnie generujących tarczę, podczas gdy do skutecznej ochrony pojedynczej bazy wystarcza pojedynczy emiter - w ten sposób broniona była na przykład rebeliancka baza na Hoth, tak też chronione są imperialne garnizony wojskowe. W przypadku wykorzystania tarczy jako "kopuły" chroniącej pojedynczy obiekt, nierówności terenu sprawiają zazwyczaj, że między nią a powierzchnią ziemi pojawia się luka. Przez tę lukę mogą wedrzeć się na chroniony teren oddziały naziemne, czy nawet - w niektórych przypadkach - lekkie jednostki latające. Najgorszym dla ekip naziemnych przypadkiem są "ptaszyska na poddaszu", czyli przedostanie się w obręb pola ochronnego wrogich myśliwców kosmicznych. Głównym celem ataku intruzów jest w takiej sytuacji zazwyczaj sam generator tarczy lub systemy dostarczające mu energii.

W osłony planetarne wyposażona jest większość wysoko rozwiniętych planet - Lianna, Botawia, Korelia i wiele innych... Szczególnym przypadkiem jest Coruscant - tarcze tej planety składają się z dwóch oddzielnych warstw, z których każda podzielona jest na niewielkie, niezależnie kontrolowane płaszczyzny. Nie tylko podwaja to ochronę planety i daje "zapas" na wypadek utraty zewnętrznej osłony, ale też praktycznie usuwa ryzyko związane z przepuszczaniem przez tarcze jednostek latających - po prostu stosuje się w takim przypadku mechanizm swego rodzaju śluzy, przepuszczając statek kosmiczny najpierw przez jedną tarczę, a dopiero po jej zamknięciu - przez drugą.

Do wartych wzmianki cech osłon planetarnych należy fakt, że odcinają one większość łączności dalekodystansowej. Ponadto są one bardzo lubiane przez załogi pojazdów naziemnych - począwszy od lekkich ślizgaczy, a skończywszy na ciężkich czołgach repulsorowych, maszynach kroczących oraz obsłudze artylerii. Są one bowiem praktycznie jedyną skuteczną ochroną przed śmiertelnym i przybywającym bez ostrzeżenia ostrzałem z orbity, a także przemykającymi przez pole bitwy z gigantyczną prędkością myśliwcami kosmicznymi uzbrojonymi w działka zdolne razić nawet najsilniej opancerzone cele. Załogi okrętów kosmicznych z reguły nie określają obiektów naziemnych - szczególnie tych emitujących tak znaczną sygnaturę energetyczną jak na przykład czołgi - inaczej, jak tylko "celami". Tymczasem osłona, nawet, jeśli jest na tyle słaba, że może zostać przebita strzałem z turbolasera, skutecznie maskuje obiekty naziemne przed sensorami wroga. Piloci myśliwców z kolei są w stanie przeniknąć pod osłonę - najczęściej oblatując jej krawędź - jednak nie czują się "pod sufitem" zbyt komfortowo, bo pozbawia ich on łączności z okrętem macierzystym, utrudnia manewry w pionie oraz odcina najłatwiejszą drogę ucieczki.

Z tarczami planetarnymi można w zasadzie walczyć na dwa sposoby: przy użyciu Gwiazd Śmierci (drogo i trochę szkoda), lub - nieco łagodniej - korzystając z platform oblężniczych albo innych specjalistycznych konstrukcji w rodzaju Gwiezdnego Niszczyciela typu Onager, które są w stanie skoncentrować przytłaczającą siłę ognia w jednym punkcie osłony. Do nietypowych metod walki należy taktyka zastosowana przez wielkiego admirała Thrawna podczas oblężenia Ukio - dzięki wykorzystaniu systemów maskujących i mocy sprzymierzonego Mrocznego Jedi udało mu się wzbudzić w obrońcach przekonanie, że znalazł się w posiadaniu broni przebijającej osłony planetarne - co doprowadziło do ich szybkiej kapitulacji. Kolejną metodą na tarcze planetarne jest sabotaż generatorów - te z reguły jednak należą do najsilniej chronionych obiektów na powierzchni planety, niezależnie, czy podczas wojny, czy w czasie pokoju. Jeszcze jednym, otwartym sposobem na osłonę planetarną jest próba wzięcia obrońców głodem...