W początkach wojen klonów republikańskie okręty szturmowe typu Acclamator pełniły wiele ról, do których nie były specjalnie dobrze przystosowane - jak chociażby okrętu liniowego czy jednostki oblężniczej. Ponieważ tymczasem w KDY trwały już prace nad następcami tych jednostek, na czas okresu przejściowego postanowiono pewną ilość Acclamatorów zmodyfikować tak, aby lepiej sprawdzały się w poszczególnych typach zadań. Jedynym wariantem, który został wyprodukowany w rzeczywiście znacznej ilości, jest Acclamator II - jednostka zaprojektowana przede wszystkim pod kątem prowadzenia skutecznego bombardowania orbitalnego, równocześnie jednak lepiej sprawująca się w walce z okrętami liniowymi wroga.

Główne zmiany w tym okręcie dotyczą uzbrojenia. Pod koniec wojen klonów Republika posiadała już dużą liczbę maszyn myśliwskich i wyszkolonych pilotów, tak więc w Acclamatorze II postanowiono zrezygnować z artylerii przeciwlotniczej na rzecz zwiększenia ilości luf głównego kalibru, zgrupowanych w 4 baterie po 4 wieżyczki. Całkowicie zmieniono również uzbrojenie rakietowe, usuwając cztery wyrzutnie pocisków używanych praktycznie tylko przeciw myśliwcom, kanonierkom lub naziemnym pojazdom pancernym. Acclamator otrzymał zamiast tego dwie wyrzutnie ciężkich rakiet zoptymalizowanych do ataków na cele naziemne oraz planetarne tarcze energetyczne, będących protoplastami broni zastosowanej później na VSD i platformach oblężniczych. Teraz faktycznie mógł zacząć pełnić rolę nie tylko wsparcia taktycznego, ale i strategicznego dla sił lądowych. Zmiany te okupiono znaczącą redukcją ilości przewożonego ładunku - okręt był w stanie przewieźć "zaledwie" 3200 żołnierzy i 10000 ton ładunku, 64 skutery repulsorowe, 10 AT-TE, 16 kanonierek typu LAAT i 8 samobieżnych SPHA. Decydenci uznali, że warto jest dokonać takiej zamiany, gdyż oddziały klonów były już w tym momencie dużo bardziej rozproszone po różnych planetach Galaktyki i do akcji wchodziły w mniejszych grupach, co nie wymagało stosowania aż tak pojemnych środków transportu jak wczesne Acclamatory.

Acclamator II już wkrótce po wejściu do służby okazał się strzałem w dziesiątkę, jeśli chodzi o prowadzenie ostrzału orbitalnego - prawdopodobnie mając również wpływ na dobór uzbrojenia dla Gwiezdnego Niszczyciela typu Victory. Jego torpedy okazały się bardzo skuteczne zarówno przeciw osłonom planetarnym, jak i w przypadku stosowania ich do bombardowań obszarowych. Natomiast dzięki zwiększeniu liczby uzbrojenia głównego okręt ten zaczął się również znacznie lepiej sprawować w walkach w przestrzeni kosmicznej, dzielnie (chociaż chętniej w grupach) stając na przeciw separatystycznym jednostkom typu Lucrehulk, Providence czy nawet Subjugator. W wyjątkowo trudnych sytuacjach zdarzało się, że republikańscy dowódcy wydawali rozkazy użycia przeciw wrogowi w przestrzeni kosmicznej również i torped. Ich systemy naprowadzania nie były do tego przystosowane, co zmniejszało znacząco ich celność, z bliskiej wszakże odległości nie miało to zwykle zbytniego znaczenia a dawało możliwość stworzenia dodatkowej nawały ogniowej.

Okręty szturmowe - lub tez krążowniki - typu Acclamator II służyły w linii do końca wojen klonów, a później podzieliły rolę swoich protoplastów, w większości lądując w stoczniach złomowych, skąd materiały konstrukcyjne wędrowały prosto do doków konstruujących Gwiezdne Niszczyciele. Niektóre jednostki przetrwały jednak aż do czasów galaktycznej wojny domowej a nawet później.